ხეზე გალობს მგალობელი,
მზე უცინის იასა.
მთიდან წყარო მოიმღერის
დელი-ოდელიასა.
ძია კომბლემ მწვანე სერზე
ცხვარი ჩამოატარა.
- ქვებს ნუ მესვრი, ბიჭო სესე! -
სთხოვს მერცხალი პატარას.
ავთანდილმა ღიღინ-ღიღინ
მთები გადინადირა.
ხუთკუნჭულამ გვახარხარა
და შვლის ნუკრმა გვატირა. წიგნის მადლით შევიყვარეთ
აკაკი და ილია,
მოჩუხჩუხებს, ვეწაფებით,
ვსვამთ და არ დაილია.
შრიალ-შრიალ ფოთლებია,
თუ ფიფქები ფანტელა!
ფრთხილად შლიან ნინო, ბექა,
გია, თამრო, ნათელა...
მის ჯადოსნურ სილამაზეს
ერთხელ ვინც ეზიარა,
ყველამ გულით შეიყვარა
წიგნი ფურცლებშრიალა.
ჭიკ-ჭიკ-ჭიკ-ჭიკ-ჭიკჭიკით,
გაზაფხული გახარეთ,
გული დარდით აგვევსო,
ვეღარ ვძლებდით სხვა მხარეს.
მოგვენატრა შენი ცა
და მზე თვალებბრიალა,
იქ სიზმარში ვხედავდით
ამ მთებსა და იალაღს.
ჭიკ-ჭიკ-ჭიკ-ჭიკ-ჭიკჭიკით,
რახანია მოვფრინავთ,
უცხოეთში სიცოცხლე
ძლიერ ძნელი ყოფილა.
ჩვენი კოპწია ნაძვის ხე
დღეს ათასფერად ბრჭყვიალებს,
შენ, ჩვენო თოვლის ბაბუავ,
მოსვლას ნუ დაიგვიანებ.
მოდი, გვაცეკვე, გვამღერე,
ისმინე ჩვენი ძახილი,
ჩვენს ბაღში შემოაგელვე
ეჟვებიანი მარხილი.
ახალი წელი მოვიდა,
შენთვის გოზინაყს ვაკეთებთ,
ვიცით, ხურჯინით მოგვიტან
საჩუქრებსა და კანფეტებს.
- სიმღერით გადმომილახავს
გზა შორი, ძნელად სავალი.
ვინა მყავს თქვენზე ძვირფასი,
ცუგრუმელებო სალამი!
კოხტად მორთული ნაძვის ხე
ცეცხლის ბურთივით კრიალებს,
აქეთ მზის თვალი გამოკრთის,
იქით ვარსკვლავი ბრჭყვიალებს.
შემოხვევიან ცელქები
ყიჟინით, ჟრიამულითა
და გარს უვლიან ნაძვის ხეს
სიცილით, სიხარულითა.
გადმოლახა ზღვები და
გადმოლახა მთები -
მოდის თოვლის ბაბუა
დათოვლილი მხრებით, დათოვლილი წარბებით,
დათოვლილი თმებით.
მოჰყავს დათუნიები
მოაქვს საჩუქრები.
გარეთ ცივი ქარია,
ათოვს მთებს და ველებს.
ალბათ სცივა ბაბუას -
ვინ გაუთბობს ხელებს?
როცა მოვა, ვიცეკვებთ
და გულს გავიხარებთ,
გაზაფხულის მოსვლამდე
არ გავუშვებთ გარეთ.
თეთრი ციდან ფიფქი ცვივა,
გვირილების ხელაო...
ჩქარა ტაში,
ჩქარა ტაში,
აბა, დელი-დელაო!
ჩვენს ნაძვის ხეს შემოევლოს
წიფელა და თელაო.
ეს რა კარგი,
რა ლამაზი
დილა გაგვითენდაო.
თეთრი ციდან ფიფქი ცვივა,
გვირილების ხელაო...
ჩქარა ტაში,
ჩქარა ტაში,
აბა, დელი-დელაო!
